Bir başına sokağa bırakılmış bir ruhum
Eşim yok, yalnızlığın içinde mahkumum
Kulağımda çınlamıyor bir gülüş
Bilmezdim, ne de zormuş kederli havada yürüyüş.
Etrafı dinliyorum, kulaklarım suskun
Hava kapalı, ruhum aşktan yemiş bir vurgun
İçimdeki karanlığı havada görüyorum, bu benim…
Kaybolmuştu aşkımı taşıyan son güneşim
Sensizlik, ölmekten daha zor
Ölmekse sensizliği aratıyor
Bitap düşmüşüm, aramızdaki köprü koparken
Neden buluşamıyoruz yine aşkı ağaçtan toplarken?
Olmuyor böyle uzaktan, ağlamaklı gözlerle
Akan yaşlar durgundu gözlerimden, yaşıyordu seninle
Gülüşünü özlüyorum, karanlıkta yaşamaktan çok
Hissediyorum… attığım her adımda saplanıyor miğfersiz kalbime bir ok
