Teller, acının sesini dinliyordu   Sesler ise çaresiz telleri anıyordu  Sessiz gecenin serin saatleri artık yordu  Sanki üst üste gelmiş yıllar adeta bir ordu    Her geçen yıl bir ruhun içinde bir anı   Ruhun telleri acımaz unutur elleri  Kaldırımların sustuğu yerde açan gülleri  Hatırlamak gibi geçen giden bir son anı    Sesler, ardı arkası gelmez bir şekilde yankılanır  Ve sessizliğin ölümünde bir ışık aydınlanır  Güller topraktan çıkmış, sonsuzluğun yolunda  Susan tellerdeki kuşların cıvıltısı kimin umurunda    “Susarak aradığın geceler senin miydi biliyor muydun? Düşündüğün her gece, aklında yankılanan her ses ve sana kendini gösterdiği her aydınlık; hiçbiri senin değildi. Sen onun ruhunda yürüyen hiçler alemindeki bir yolcu olarak yaşıyordun ve sen…