Sesler ve Teller

Teller, acının sesini dinliyordu  

Sesler ise çaresiz telleri anıyordu 

Sessiz gecenin serin saatleri artık yordu 

Sanki üst üste gelmiş yıllar adeta bir ordu 

 

Her geçen yıl bir ruhun içinde bir anı  

Ruhun telleri acımaz unutur elleri 

Kaldırımların sustuğu yerde açan gülleri 

Hatırlamak gibi geçen giden bir son anı 

 

Sesler, ardı arkası gelmez bir şekilde yankılanır 

Ve sessizliğin ölümünde bir ışık aydınlanır 

Güller topraktan çıkmış, sonsuzluğun yolunda 

Susan tellerdeki kuşların cıvıltısı kimin umurunda 

 

“Susarak aradığın geceler senin miydi biliyor muydun? Düşündüğün her gece, aklında yankılanan her ses ve sana kendini gösterdiği her aydınlık; hiçbiri senin değildi. Sen onun ruhunda yürüyen hiçler alemindeki bir yolcu olarak yaşıyordun ve sen onu unutmak yerine ona yol alıyordun. Yürüdüğün teller sesini anımsardı her geçişinde, kuşlar seni uyarırdı her yürüdüğünde. Seven kişi nereden bilsin tellerin kopup onu düşüreceğini.”  

 

Teller, suskunluğunu bozarak uzaklaştı 

Kuşlar artık cıvıldamıyordu, suskunluğu anıyordu 

Geceler, son yoldaş olmayı bırakmıştı 

Kaldırımlar karanlıktan doğan güneşi selamlıyordu 

 

Toprak altında bekleyen güller solmuştu 

Yeryüzünü unutan gözleri tek eşiydi 

Uyanmak gibi bir hata içindeydi  

Yürüyen yolcu onu durdurmuştu 

 

“Adımlar gün geçtikçe anlamını kaybederken yollar her geçen gün gelişir ve hedefinden sapar. Yakınlaştıkça daha uzağa düşersin ve en sonunda yorulursun. Durmak en büyük hataydı biliyordun ama yine de devam ettin durmaya. Yol geri çekildi ve sen aldığın adımlarla beraber hiçlerin dünyasında artık hiç bile olmamaya başladın.”