Şanssızlık Kanunu

Hayal dünyasında ilan edilmiş bir kanun 

Bir ölüm fermanı gözüyle görüyor halkı 

Halk bakıp diyordu: Neydi ki sorun? 

 

Çaresiz düşünce halk günbegün  

Zamanla isyanlar başlar patlamaya 

Ve doğar bir kara gün…  

 

Şanssızlıkların ardı arkası kesilmezdi 

Bitap düşen halk düştü gözlerden 

Ağızlardan özgürlük marşı eksilmezdi 

 

Diller ortak olmuştu çoktan 

Büyükler izliyordu ama dışarıdan 

Acaba ne istiyorlardı bu halktan? 

 

İsyanlar her geçen gün büyümekteydi 

Kalplerin gözü görmüyordu ki suskundu herkes 

Çünkü gözlerin feneri her gece alevlenmekteydi  

 

Geceler geldikçe halk çekiliyordu 

Devlet artık kontrolde hakimdi 

Ve halkı ağırdan ağıra yordu 

 

Büyükler konuşuyor, küçükler dinliyor 

Ama küçükler onlara bir anlam vermemişti 

Aslında bilinmiyordu ki isyan küçüklere sıçrıyor  

 

Gözler uykusuzdu çalışmaktan  

Ruhlar artık solmuştu 

Bu devlet ne anlardı haktan hukuktan? 

 

Saatler geçiyordu ağır ağır bu ülkede 

Dalardı çoğunluk görünmeyen rüyalara 

Kimi evinde, kimi yolda, kimi ise bir selde… 

 

Kanuna isyan edenler başlanırdı tutuklanmaya 

Düşerlerdi bir hapishaneye olurlardı esir 

Ve küçükler başlardı onları anmaya 

 

Esirler her geçen gün farklı eziyet görürdü 

Bakarlardı sadece bir çift güzel göz içine 

Gün sonunda bağırırlardı: Kara göründü! 

 

Kanun hükmünün sahteliği anlaşılmıştı 

Büyükler aynı zamanda en büyük yalancıydı 

Gerçi bu da halk tarafından aşılmıştı 

 

Esirler kaçarlardı zindanlarından 

Gardiyanlar bilirlerdi onların suçunu 

İzlerlerdi merdivenlerin ardından… 

 

İlan edilen şanssızlık kanunuydu 

Şanssız bir şekilde yalanlandı 

Bilmeyenler de onlara uydu… 

 

Mahkeme günü gelmişti artık 

Nihai karar bağlanacaktı bugün 

Ve davayı düşürmüştü fikirlerdeki “ayrılık”.