“Bazen hissederiz nefes almak bile içimizi yakar. Geride kalanların harladığı bir ateş, yavaş yavaş ruhumuzda hakimiyet kurmaya başlar. Dayanamadığımızı sanırız, pes etmeye yaklaşırız, yolun sonunu göremeyeceğimizi düşünmeye başlarız. Bir şeyin eksikliği bizi durdurup başladığımız noktaya geri çekmeye başlar ve akıntı gibi sürükler. İçinden çıkmak istesek de başaramayız.”
Fark ediyordum günden güne
Nefesim bu yola az geliyordu
Bir şeyin eksikliği düştü yüreğime
Kalbim sesinin olmadığı yollarda yürüyordu
“Bırakamadıklarımızla yaşamaya karar veririz ve yaşamayı deneriz. Denediğimizle kalacağımızı bilmeyiz… Mutluluğu aramayı yanlış tanımlamak sevenlerin suçu olmamalıydı, olamazdı. Sevgiye varana kadar gidilen yollar, dinlenilen duraklar ve çalan şarkılar ne de iyi bilirdi dertli yolcunun hayatını.”
Sevgi ışıkları uzaklarda ışıldardı
Kulaklarında çınlardı sessiz çığlıklar
Nefesine gelen yollar ne kadar dardı
Kederli yol arkadaşlarım arkamdan ağlar…
“Yarı yolda kalanlar iyi bilirdi bu acıyı ama yaşamayanlar anlamsız gözlerle süzerdi çevreyi. Yardım umudu muydu acaba? Bilemezdik ki… Ses bazen kısık gelir, uzaktan gibidir hatta kime ulaştığı ya da nereye vardığı bir meçhuldür. Kalp sesi de bunlardan biriydi işte, o konuşurdu ama kimse duymazdı…”
