Anlatılamayan

Yağmurların yağmadığı bir gece doğuyordu 

Rüyamda tutarken ellerinden, koşarken sahilde 

Çığlık çığlığa uçan martılar eşliğinde 

Ellerimiz buluşuyordu

 

Ellerini tutan ellerim biliyordu ya 

Seni ne kadar sevdiğimi, özlediğimi 

Seni ektiğim -yeşer diye- çiçek bahçelerimi 

Sevgimizin güzelliği fazla geliyordu bu dünyaya 

 

Kurumaktaydın,  

Yağmursuz bir gecede ekmiştim seni 

Solmaktaydın, 

Tutamıyordum ellerini 

 

Gündüzüme doğan güneş,  

Seni önemsizleştiriyordu 

Rüyalarımda gördüğüm güzel yüzlü eş, 

Seni ölümsüz kılıyordu

 

Ama seni sevemiyordum, 

Aslında bir o kadar da çok seviyordum ki 

Sana anlatamıyordum, kendimi anlamıyordum 

Çünkü seni öyle çok özlüyordum ki 

 

Artık hayatımda yeşillenmeliydin 

Çünkü ben de kuruyordum 

Sensiz kaldığım her yağmurda düşüyordum 

Kollarımda yeniden beni sevmeliydin… 

 

“Sensizken, benliğimden kopuyordum. Sensizken yok oluyordum…”